تصمیم دارم دیگر در مورد فوتبال چیزی ننویسم.این جا شبیه یک وبلاگ ورزشی شده.البته داشتن وبلاگ ورزشی خیلی هم خوب است.فقط ایراد کار این جاست که من ورزشی نویس نیستم.علت نوشتن این پست های فوتبالی هم این بود که دل و دماغ نوشتن چیز دیگری را نداشتم
بهانه نگارش این مطلب هم حس ناب و بی سابقه ای است که امروز از شنیدن قطعه موسیقی مورد علاقه ام تجربه کردم.همان قطعه ای که قبلا در موردش نوشته ام
COMFORTABLY NUMB
و آن سولوی معرکه.واژه معرکه به حد کافی برای توصیف این قطعه رسا نیست.گنجینه لغات من برای وصف این قطعه کفایت نمی کند
البته این بار اجرای دیگری از این آهنگ چنین بلائی به سرم آورد.اجرای بزرگترین آلبوم تاریخ راک
THE WALL
حس عجیبی بود.سال هاست با موسیقی عجینم.بزرگترین لذت زندگیم موسیقی است.با این قطعه موسیقی زندگی کرده ام.هر روز بارها و بارها از شنیدنش لذت می برم.اما هیچ گاه این گونه نشده بودم.قابل توصیف نیست.ولش کن.متاسفم!نمی توانم شما را در این لذت شریک کنم