هميشه در پاسخ دوستانى كه نظرم را در مورد مسعود فراستى مى پرسيدند پاسخ مشخصى داشتم.اين كه فراستى ايده آل هائى در سينما دارد و تمام فيلم هاى مورد نقد را-فارغ از امكانات و اقتضائات سينماى ايران- با آن ها مى سنجد و به آن چه كه مى گويد باور دارد.اما با ديدن آخرين قسمت برنامه هفت نظرم عوض شد.فراستى كه از ماست پاستوريزه هم مو بيرون مى كشد،اين بار آمده بود تا به ابوالقاسم طالبى كارگردان قلاده هاى طلا در گفتن حرفهايش كمك كند.بدترين بخش ماجرا همان ابتدا رخ داد.جائى كه فراستى به شكل ناشيانه اى حرفهايش را با جمله (مشخصه كه فيلم سفارشى نيست) شروع كرد.در ادامه هم تك جمله هاى بى خاصيتى مثل (فلان سكانس و بهمان تيپ در نيومده)صرفا جهت خالى نبودن عريضه در برابر فرصت زياد و خارج از قاعده اى كه به طالبى داده شده بود،ادا شد.به هر حال شنيدن جمله (با توجه به امكانات سينماى ما) از زبان فراستى هم در نوع خود جالب توجه بود.