صدام حسین اعدام شد.قطعن او یکی از پست ترین افرادی است که جامعه بشری تا کنون به خود دیده است.صدام عامل اصلی از میان رفتن شمار زیادی از بهترین جوانان این مرز و بوم و همچنین یکی از عوامل تیره روزی ملت عراق است.او باعث شد بهترین سال های زندگی ما در ترس و دلهره و اضطراب سپری شود.هم او بود که نعمت زندگی را از برادرم, و لذت داشتن برادر را از من سلب کرد.قاعدتن همین مورد آخری باید برای خوشحالی من از اعدام دیکتاتور عراق کفایت کند.اما واقعیت چیز دیگری است.به شخصه با اعدام صدام مخالف بودم.نه به این دلیل که او را مستحق اعدام نمی دانستم ,و نه به این دلیل که با مجازات اعدام مخالفم ;به این دلیل که معتقدم صدام باید به فراموشخانه تاریخ سپرده می شد
شاید پوسیدن در گوشه زندان و در فراموشی, بدترین مجازات برای یک دیکتاتور باشد
کاری که با اوجالان (بدون این که قصد مقایسه این دو را داشته باشم) کردند.از آخرین باری که نام اوجالان را شنیده بودید چقدر می گذرد؟منظورم روشن است؟
اعدام صدام, او را برای بسیاری تا حد یک قهرمان ارتقا می دهد.باید در این اقلیم زندگی کرده و کسانی را که قائل به مردانگی صدام هستند دیده باشید تا درک کنید چه می گویم
واقعن مردانگی چقدر تعاریف متناقضی دارد