هاشم بدری انسان فوق العاده ای است. نقاش جانباز و مبدع سبک خاصی در نقاشی که فرانسوی ها نام بدریسم بر آن گذارده اند.برای خلق یک شاهکار هنری تنها به یک ورق کاغذ سفید, تکه ای شمع, مقداری رنگ و چند کاردک نیاز دارد.بعد از دقایق اندکی اعجازی از رنگ بر سطح سفید شکل می گیرد.باور کردنی نیست.فقط باید ببینید. اما آنچه او را - اقلا برای من - متمایز می کند نه تخصص بی بدیلش در کشیدن تنه و برگ درختان آن هم با استفاده از کاردک و نه تبحرش در کشیدن فیگوراتیو های زیبا, بلکه احساس فوق العاده و یگانه اش است. به شخصه چنین احساس نیرومندی را در هیچ کسی ندیده ام و حتا برایم قابل تصور هم نبوده است.تصور کنید کسی را که با درختان حرف می ز ند, با آن ها دوست می شود و برایشان نامه می نو یسد. هنگام حرف زدن از درخت چشمانش پر از اشک می شود و این همه در حالی است که کوچکترین نشانه ای از غل و غش و اداهای روشنفکر مابانه در گفتار و رفتارش دیده نمی شود
قضیه وقتی جالب تر می شود که بدانیم او فرمانده یک تانک نظامی بوده است. بدری عاشق درخت است و همان گونه که اشاره شد تخصصش در کشیدن تنه درخت. در گوشه اتاق کار محقرش انبوهی از شاهکار هایش - کوچک ترین اغراقی در استفاده از این واژه وجود ندارد - انباشته شده که با آن ها زندگی می کند
متاسفانه بدری در ایران چندان شناخته شده نیست.شک دارم که تعداد زیادی از شما نام او را شنیده باشید.و این در حالی است که او در محافل هنری فرانسه -جائی که استعدادش کشف شد - طرفداران پر شماری دارد
یک سال پیش هنگام تولید فیلم مستندی از زندگی بدری, چند روزی از نزدیک با او در ارتباط بودم.آن موقع به واسطه شیمی درمانی و رادیو تراپی در وضعیت جسمانی بسیار بدی قرار داشت. امروز از دیدن این که این بمب روحیه تا حد زیادی سلامتی اش را باز یافته بی اندازه خوشحال شدم
.............
پ . ن: زیادی احساسی شد.نه؟ چاره ای نیست. در مورد بدری جور دیگری نمی شود نوشت.