در پست قبلی اشاره ای کوتاه به جلسه نقد و بررسی فیلم رویاها داشتم.جلسه ای که با حضور یک منتقد سینما و یک کارگردان تئاتربرگزار شد.فارغ از فضای گفتگو و صحبت های ردوبدل شده ,معتقدم که انتخاب یک هنرمند اهل تئاتر برای صحبت پیرامون سینمای ناب کوروساوا نشانگر کج سلیقگی گردانندگان برنامه بود
آنچه اما بحث برانگیز است پدیده محتوا گرائی صرف در نقد فیلم است که البته مبتلابه اغلب منتقدین وطنی در تمامی رشته های هنری است.چگونه ممکن است در مورد اثری از کوروساوا بدون اشاره به فرم فاخر آن صحبت کرد؟ یا از فضاسازی استادانه, طراحی صحنه و لباس, فیلمبرداری ,تدوین و ... یاد نکرد؟
آفت محتوا گرائی صرف و مغفول ماندن وجوه تکنیکی اثر, پدیده ایست که در سینمای کوتاه نمود بیشتری دارد.تمایل به زیر و زبر کردن دنیا با یک فیلم و حل مسائل بزرگ تاریخ بشری و غافل شدن از الفبای مورد نیاز برای این کار باعث شده که تحمل بسیاری از فیلم های کوتاه ما برای بیننده - حتا از نوع خاص - مشکل باشد
تکلم به هر زبانی مستلزم تسلط بر قواعد آن زبان است و زبان سینما نیز از این قاعده مستثنا نیست. به

زبان دیگر اهمیت چگونه گفتن از چه گفتن کمتر نیست