ستایش

از این به بعد هر هفته یک پست تقدیم می کنم به یک نفر. این ها در واقع ستایشنامه هائی هستند برای اندیشمندان و هنرمندانی که به شخصه خودم را مدیون آنان می دانم و برای شروع چه کسی بهتر از حسین علیزاده؟

...........................

حسین علیزاده موسیقیدان آهنگساز و نوازنده بزرگ معاصر, جزو معدود هنرمندانی است که همواره بسیار پیشتر از زمان خود حرکت کرده اند

هر کارجدید علیزاده اتفاقی تازه در عالم موسیقی بوده است.از کارهای نخستینش مانند کنسرت نوا در جشن هنر شیراز در سال 56 تا به تماشای آب های سپید.از ایجاد و ثبت یک مقام جدید در موسیقی ایرانی به نام داد و بیداد-که ترکیبی است از گوشه های داد ماهور و بیداد همایون- تا ابداع سازی مانند سلانه و همچنین استفاده خلاقه از امکانات صوتی ساز تنبور در کنسرت راز نو. حافظه موسیقائی ما هیچ گاه شکوه نی نوا را از خاطر نخواهد برد.دوستداران موسیقی هرگز زیبائی حصار را فراموش نخواهد کرد
این نوشته قصد مرور بر آثار علیزاده را ندارد, که نه در حد مقدورات این وبلاگ است و نه در بضاعت نویسنده آن; بلکه همان گونه که پیش تر گفته شد تنها ارادتنامه ای است برای مرد بزرگی که نسل امروز موسیقی ایران وامدار اوست

پس به احترام استاد حسین علیزاده به پا خاسته و کلاه از سر بر می داریم